Geboorteverhaal Ella

Ik schrijf dit persoonlijk verhaal 2,5 jaar na datum. Op de vooravond dat Ella instapt in de kleuterklas.
Er is een enorme behoefte om de vroege start van Ella te delen. Op dit moment heb ik er eindelijk de mentale ruimte voor gevonden.

De emotionele rollercoaster begon op 2 januari 2021. We hadden net de Kerstperiode en de jaarwisseling gevierd met ons gezin van 3, in volle Coronatijd. Ons zoontje Mattis was nog net geen 2 jaar. Ik was 27 weken zwanger, voelde me tot dan toe goed. Ik moest enkel mijn bloeddruk thuis controleren, omdat ik een verhoogd risico had op zwangerschapsvergiftiging. Op die bewuste dag was mijn bloeddruk aan de hoge kant en voelde ik me algemeen niet goed. Intuïtief voelde ik dat er iets niet klopte. We reden naar AZ Herentals voor een controle. Het was weekend en aanvankelijk mocht Kristof niet binnen (Corona-maatregel). Toen uit de bloedresultaten bleek dat het ernstig was, mocht hij wel binnen. Het werd een overnachting in het ziekenhuis ter observatie. Met medicatie probeerden ze mijn bloeddruk onder controle te houden.
Ik was ervan overtuigd dat ik daarna gewoon terug naar huis kon. Het werd echter een 2^de overnachting, waarbij op 4 januari een ernstige pre-eclampsie werd vastgesteld. Ik vergeet nooit de blik van de verpleegkundige die in de vroege ochtend mijn bloeddruk kwam meten. Alles werd meteen in gang gezet. Ik kreeg een baxter met magnesium en longrijping toegediend. Kristof werd opgebeld en kwam in allerheil naar het ziekenhuis. Transport met de ambulance naar UZ Leuven werd geregeld. Alles ging super snel. Ik herinner me dat ik in de ambulance erg aan het bibberen was. Ik besef nu dat ik vanaf dat moment in overlevingsmodus ben gegaan, waar ik pas stilletjes aan, na 2 jaar ongeveer, ben uitgekomen.

Eens aangekomen in UZ Leuven, op de MIC (Maternal Intensive Care), volgden voor mezelf en de baby allerlei onderzoeken. Het was een heel heftige dag. ’ S Avonds kwam het afdelingshoofd van neonatologie uitleg geven over hun werking. De kans was heel groot dat ons kindje daar terecht zou komen. Wij waren volledig in ontkenning. Ik zou zeker de mijlpaal van 28 weken halen, misschien zelfs 35! Ik zou blijven strijden! Maar ik besefte niet hoe ziek ik was en hoe ernstig de situatie was.
Ik kreeg een 2^de dosis longrijping. Ik werd met allerlei monitoren opgevolgd en sliep enkele uren. Ondanks de medicatie, werd mijn bloeddruk steeds hoger en voelde ik me steeds slechter. ’s Morgens kon de verpleegkundige de hartslag van de baby niet direct vinden. De toestand was levensbedreigend voor zowel mezelf als de baby. Plots stond de kamer vol dokters en werd ik klaargemaakt voor een spoedkeizersnede. Ik onderging alles gewoon, nog steeds in shock en ontkenning. Ik heb niet meer aan mijn buik gevoeld, want ik vreesde dat de baby het niet zou overleven. Ik was bang, maar ook wat apathisch, ter zelfbescherming.

Op 5 januari om 10u werd Ella geboren op 27 weken en 4 dagen zwangerschap. Ze woog net 1kg en was 36 cm. Ze kon direct zelfstandig ademen, maar kreeg ademondersteuning. Ze is letterlijk uit mijn buik gehaald op 5 minuten tijd. Ik lag op de operatietafel, kreeg enkele seconden ons dochtertje te zien, waarna ze direct werd meegenomen. Ik kreeg enkel te horen ‘ze doet het goed hoor’. ‘Wat is ‘goed’’, dacht ik nog.. Kristof volgde elke handeling van nabij, wat voor hem een grote indruk heeft nagelaten. Ella werd klaargemaakt en werd met couveuse en al even aan mij getoond, waarna ze doorging naar de NICU (Neonatale Intensive Care Unit).

Ik werd na ongeveer een uur teruggebracht naar de MIC. Kristof heeft de eerste dag huid op huid contact kunnen maken met Ella (kangeroeën). Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als die uren na de bevalling. Ik was suf van de vele medicatie en zo ziek, waardoor ik niet naar de NICU kon gaan. Wel kwam de melkproductie vrijwel direct op gang, nog voor de epidurale uitgewerkt was. Dat werd mijn missie voor de komende weken, maanden. Melk!! Ik verplichtte me, hoe slecht ik me ook voelde, om om de 2 à 3 uur te kolven. Dit voelde als het enige wat ik kon doen voor Ella en het bracht nadien ook structuur in mijn dagen.
Kristof bracht de eerste druppels en nadien flesjes met een koelzakje naar de NICU.
De dag na de bevalling, brachten ze me met bed en al naar de NICU. Ik zag geen kindje, enkel draden. Voor mij voelde het niet als mijn dochtertje. Ik heb heel lang geworsteld met een schuldgevoel. Het was door mij (omdat ik zo ziek was) dat Ella zo vroeg geboren moest worden, en dan voelde ik ook nog niet meteen een band. Ik leerde dat ook dit uit zelfbescherming was, ik durfde me niet hechten, voor moest het mislopen.
Op de 2^de dag, heb ik wel even kunnen kangeroeën. Vanaf dan wou ik zelf ook mee kijken naar de handelingen van de verpleegkundigen, en raakte ik stilaan zelf meer betrokken in de verzorging.
De eerste week was redelijk kritiek voor Ella. Er werd ons direct geleerd om dag voor dag te leven. Op dag 4 werd ze toch geïntubeerd. Hersenscans, infusen en bloedtransfusies… Wat zo’n klein meisje lijden kan….Toen de intubatie terug werd vervangen door CPAP (ademondersteuning) en uiteindelijk toch geen darmoperatie nodig was (nog nooit zo blij geweest met stoelgang, want dat betekende geen operatie!), was de kritieke periode voorbij.

Ella heeft uiteindelijk een heel goed parcours, zonder infecties of terugvallen gehad.
Ze verbleef 6 weken in UZ Leuven en werd nadien overgeplaatst naar AZ Herentals, waar ze nog 4 weken verbleef.
Ik moest zelf na 7 nachten naar huis, ik kon net rechtstaan. Nadien ben ik, op de eerste dag bij thuiskomst na, elke dag over en weer naar Leuven gegaan. Beeld u in, nog steeds met zeer strikte Corona-maatregelen. Enkel ik en Kristof mochten naar de NICU, gelukkig onbeperkt. Maar verder niemand! Zelfs onze ouders zijn heel die periode niet mogen langskomen, ook niet toen ik zelf nog in het ziekenhuis lag en ook niet in Herentals. De eenzaamheid hakte er weer in. De eerste weken kon Kristof nog mee, nadien ging hij halftijds terug werken en bracht mijn papa mij naar Leuven (ik mocht/ kon niet rijden).
Mijn dagen bestonden uit: kolven om de 3 uur (ook ’s nachts, thuis, op 35 km van je baby), ’s morgens bellen naar de NICU hoe de nacht was, Mattis naar de opvang doen, kangeroeën, kolven, kangeroeën, eten, kolven, verzorging, terug naar huis. Overlevingsmodus on repeat. Toch probeerde ik in die periode ook tijd met Mattis door te brengen. Het was een continue spreidstand. Thuis wist ik met mezelf geen blijf en voelde ik me ‘leeg’. In het ziekenhuis voelde ik me schuldig dat ik niet bij Mattis was..

In de weken dat Ella in Herentals was, ging ik 2 keer over en weer. ’S Avonds, nadat ik Mattis in bed had gelegd, racete ik naar het ziekenhuis om daar borstvoeding te geven. Mijn missie was geslaagd! Ella dronk aan de borst! Wat een doorzettingsvermogen van ons beide! Ik heb 3 maanden full time gekolfd, met een overvloed aan melk in de diepvriezer. Ella dronk de eerste maand niets, daarna enkele ml via sonde en nadien stap voor stap aan de borst.

Mijlpalen werden in kleine stapjes bereikt. 2 kg, eerste kleertjes aan, verwarmd bedje, geen sonde meer, …
We keken zo uit naar de dag dat ons kleine meisje, waar we nu natuurlijk wel super hard aan gehecht waren, naar huis mocht komen. Ik ijverde voor een nacht op de gewone materniteit, voordat we naar huis mochten. De stap van couveuse naar huis leek me zo groot. Ik wou ook het gevoel hebben dat ik, net als andere pas bevallen mama’s, in een kamer lag met een baby..
Na een omweg van 1 nacht in UZ Leuven voor een slaaponderzoek, kwam Kristof ons beide ophalen om naar huis te gaan. Zo’n klein meisje, zwangerschapsleeftijd 37 weken en 2,8 kg, na 10 weken eindelijk mee naar huis nemen (zonder monitor!)… Dat gevoel vergeten we nooit meer. Mattis zag zijn zusje voor het eerst die dag. Het was liefde op het eerste gezicht. Het was alsof ze er altijd al was geweest.

De moeilijke start van Ella heeft mezelf, ons gezin veranderd. Ik kom mezelf tegen en leer elke dag bij. Ella bewees dat ze een vechter is. Haar pittig karakter had ze nodig om te overleven en zal haar zeker nog van pas komen. Ze houdt me nog elke dag een spiegel voor. Ze zorgt ervoor dat ik nog meer mijn intuïtie durf te volgen.

Hoewel Ella het nu super goed doet qua ontwikkeling en ook iedereen die haar kent dit beaamt, zullen wij steeds haar start in het achterhoofd houden. Die ondergingen we samen, als gezin, en de gevoelens en herinneringen die daaruit voortvloeien, mogen er zijn en zullen we altijd meedragen.

Ondertussen is die baby met een gewichtje van een pakje suiker, een actieve kleuter. Als een rupsje ontpopte ze zich tot een mooie vlinder, 'la farfalla'.

Vanaf 1 september volgt een nieuwe stap in het loslaten, waar ik alle vertrouwen in heb!
Ga maar lieve Ella, speel, dans, ontdek!!

Liefs mama